Mijn Godness had het over pijn… de pijn van het missen.
Zoals de slagen van een cane pijn doen… wetende dat het komt…. en dan de pijn…
Maar de cane kan je pakken, wegleggen, aanraken….
Als ik mijn Meester mis, is hij weg…. niet in de buurt, niet in zicht gewoon nergens 1 zwart gat.
Missen doet pijn, enorme pijn… snijdend pijn, gekmakend pijn.
Ik wil de zinnen verzetten, ik moet de zinnen verzetten……
Ik zie de cane, hij kijkt me aan… lacht naar me, knipoogt….
Ik pak hem op, streel hem…. hou hem vast dicht tegen me aan…
Ik wil naar Mr Edward rennen, knielen, smeken…. de cane aangeven…
Sla me, pijnig me…. please ….. pak mijn haar, ram me tegen de muur….
DOE IETS, maar geef me pijn… pijn om het missen te verzachten… want het missen doet zo een vreselijke pijn….
Ik zie de cane….. hij kijkt me aan…. hij lacht, lacht me uit of lacht me toe….
Ik mis mijn Meester, ik mis hem… oprecht, echt…. het doet piin…. helse pijn…. de pijn is er altijd iedere tikkende seconde…..
De cane ligt…. draait mee als de secondewijzer van mijn helse, missende pijn…
